پـرداخـت جـوهر قـلـم عـاشـقـان به تو            وابسته است طبـع همه شاعـران به تو
عرض نیاز می‌کند اى ماه شب به شب            دسـت تــوسـل هـمــه آســمــان بـه تـو

خورشید عاشقت شده، از شوق هر غروب            وقت وصال می‌دهد اى ماه، جان به تو
روزى سـه بـار اى پـسـر ســوم عـلـى            بــایــد ســلام داد دم هــر اذان بــه تـو
هـم افـتـخـار می‌کـنـد اُمُّ البـنـیـن به تـو            هـم افـتـخـار کـرده امـام زمـان بـه تـو
حالا که روزگـار به ناسازگـارى است            افـتاده است شـکـر خـدا کـارمان به تو
حاجت زیاد و درد زیاد است و غم زیاد            چـشم امـید بـسـتـه‌ام عبـاس جان به تو

لاجرعه مست‌ها همگی یک‌دل‌ند و بس
مـدیـون چـشـم‌های ابـوفـاضل‌ند و بـس

آمــاده‌ام دوبـاره مــسـلـمـان کـنـى مـرا            با یک نظـر ابـوذر و سلـمان کنى مرا
از جلـوه‌های ذاتی چـشمت بعـید نیست            یعقوب و خضر و نوح و سلیمان کنى مرا
کـشـکـول خـالـی‌ام دو بـرابـر گدا شده            وقـتـش شده عـطاى دو چندان کنى مرا
دسـت مـرا ز دسـت جـدایت جـدا نکن            هرگز مـبـاد بی‌سـر و سامـان کنى مرا
وقـت ورود دسـتـه به هـیـات خـدا کـند            پـاى عـلـم بگـیـرى و قـربان کـنى مرا

آنانکه از سـرای تو پـا پس کـشـیـده‌اند
والـلـهِ ارمــنــیِّ مــریــدت نــدیــده‌انــد

تـو آمــدى کـه پــاى بــرادر بـایـسـتـى            تـحـت لـواى پـرچـم حــیــدر بـایـسـتى
در طول عـمر تو بـخـدا هیچکـس ندید            یـکـبـار از حـسـیـن جـلـوتـر بـایـسـتى
بر بام کعـبه می‌روى و خطـبه می‌کنى            وقـتـى بـنـاست بر روى مـنـبر بایستى
حـق اسـت غـبـطـه شـهـدا بر مـقـام تو            حـق اسـت که فـقـط تـو فـراتـر بایستی
زهـرا به دست‌هاى تو سـوگـند می‌دهد            وقت شـفاعت از صف محشر، بایستى
در بین معرکه غضب چشم تو بس است            تا یک تـنـه مـقـابـل لـشـگـر بـایـسـتـى
اُمُّ البـنـیـن چـقـدر سفـارش نموده است            دائـم کـنـار مـحـمـل خـواهـر بـایـسـتى

هـسـتـى امـامـزاده مـأنـوس اهـل بـیـت
مـحـرم‌تـرین محـافـظ ناموس اهل بیت

تا بود پـرچـم تو حـرم مـاتـمـى نداشت            تا بود شـانـه تـو رقـیـه غـمـى نـداشـت
تـا بـود قـامـت تو امـان بـود خـیـمه را            خـاتـون آل فـاطـمـه قـد خـمـى نـداشت
بیخود نبود سنگ به پاى سکینه خورد            بعد از تو خیمه‌ها دژ مستحکمى نداشت
زینب پس از تو ناقه عـریان سوار شد            زینب به شام رفت ولى محرمى نداشت
اربـاب مـا بـدون عـلـمـدار مـانـده بـود            حق می‌دهـیـم پیـرهن و خاتمى نداشت
از بـوریـا بـپـرس چه آمـد سـر حـسین            زخـم مـرمّـل بـالـدمـا مـرهـمى نداشت

تـو آمـدى دل هــمـه را تـرجـمـه کـنـى
سـقـا و آب و عـلـقـمه را ترجـمه کـنى